အိပ္မက္မ်ားႏွင့္ ကခံုျခင္း

လက္ထဲေရာက္ေနေသာ အိပ္မက္တစ္ခုကို စြန္႔လႊတ္ပစ္မွာလား။ ကိုယ့္မွာမရွိေသာ ေငြကို ရွာၿပီး စြန္႔စားခန္း ၀င္မလား။ ဆံုးျဖတ္ရခက္ေသာ ျပႆနာတစ္ခုႏွင့္ လတ္တေလာၾကံဳေနရသည္။ ျပီးခဲ့ေသာ 2008က ဘေလာ့ဂါ ကိုရန္ေအာင္ညႊန္ေသာ ၀ဘ္ဆိုဒ္မွတဆင့္ အြန္လိုင္းဒီဗီြ ေလွ်ာက္ထားခဲ့သည္။ ၿပီးခဲ့ေသာ ေမလေႏွာင္းပိုင္းက ေရြးခ်ယ္ခံရေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားစာေရာက္လာသည္။ အခု ဒုတိယစာ။ သံရံုးအင္တာဗ်ဴးေခၚစာျဖစ္သည္။ သည္မွ်ေလာက္ဆို ျပႆနာမရွိေသး။ ျပႆနာက ယူအက္စ္ $775 ေဒၚလာ အင္တာမဗ်ဴးခင္ ေပးရမည့္ ကိစၥျဖစ္သည္။ သူ႔မွာက ကိုယ္ပိုင္ေငြဆိုလို႔ ဘာမွ်မရွိ။ အိပ္မက္ေတြက သိပ္ေစ်းႀကီးလြန္းတယ္လို႔ပဲ ညီးတြားေန ရံုနဲ႔ေတာ့ အခြင့္အေရးက သူ႔ဆီ လာမွာမဟုတ္။ အခုေတာ့ စိတ္ကို တည္ျငိမ္ေအာင္ ထားၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကို အနိစၥအသြင္ျဖင့္ ရႈျမင္တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနမိသည္။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ဘ၀ရဲ့ စြန္းစားခန္းေတြက ျပင္းထန္အား ေကာင္းလြန္းလွသည္။ ရြာျပန္ႏြားေက်ာင္း ဖို႔ဆိုရင္ေတာင္ ေခတ္က သိပ္မလြယ္ေတာ့။ အေမ့ကို သည္အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ အေမက မသြားပါနဲ႔လား သားရယ္။ အေမတို႔မွာ ေငြကလည္း မရွိဆိုေတာ့ ေငြကလည္းရႈံး။ သားကိုယ္တိုင္က ဟိုးအေ၀းႀကီး သြားေနမွာ ဆိုေတာ့ အေနေ၀းၿပီး လူလည္း ရႈ့ံးရမလို ျဖစ္ေနမွာေပါ့ တဲ့ေလ။ အေမက သူ႔ရင္ထဲက ထြက္က်လာတဲ့ ေမတၱာနဲ႔ စကားလံုးေတြကို ေထြးထုတ္ျပခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀ဆိုတာ စြန္႔စားသူေတြအတြက္ ကြက္လပ္ကေလးတစ္ခု ဆိုတဲ့စကားလံုးေတြ။ ဆရာေဖျမင့္ရဲ့ တက္က်မ္းေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိပ္မက္ေတြ အတြက္ စြန္႔စားမႈအျပည့္ ထားလိုက္ခ်င္တယ္။

စြန္႔မွ စားရမယ္(စြန္႔စား)
ရင္းမွ နီးလိမ့္မယ္(အရင္းအႏွီး) ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတာင္ပံေတြနဲ႔ အိပ္မက္ေတာင္တန္းေတြဆီ ပ်ံသန္းခြင့္ ျပဳပါ ေမေမ။ ဒါဟာ သားဘ၀ရဲ့ ေနာက္ဆံုးစြန္႔စားျခင္းျဖစ္ႏိုင္သလို သားဘ၀အတြက္ အေကာင္းဆံုး ေျခတစ္လွမ္း လည္း ျဖစ္သြားနိုင္ပါတယ္ေမေမ။