ရင္ခြင္မဲ့သြားတဲ့ ၾကယ္

အသံတိတ္ၾကားေနရတာက မညင္သာေတာ့တဲ့ လတစ္ျခမ္းပဲ့ကေလး။
ေန႔ေန႔ ညည ပဲဆိုပါေတာ့။
သူငယ္ခ်င္းေရ...
မင္းေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက ငါ သီခ်င္းေတြ ျပန္႔က်ဲခဲ့တဲ့ ေနရာ။
မင္းအခု ဆိုေနတဲ့ သီခ်င္းက ငါ့ရင္မွာ တီးခတ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ။
ၾကည့္၊
ငါတို႔ထိုင္ခဲ့တဲ့ လမ္း၊
ငါတို႔ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ အိပ္ယာမ်ား၊
ငါတို႔ဆိုခဲ့တဲ့ တေယာသံမ်ား၊
ေကာင္းကင္မွာ ကိုယ့္နာမည္ကိုယ္ေတာင္ ေရးထိုးခြင့္မရွိခဲ့ဘူး။
ေသာ္တာေရ. . .

မင္းက ဟန္ေဆာင္မႈနဲ႔ ပန္းေတြ ေျခြတယ္။
ငါက လူမသိသူမသိ ေအာ္ဟစ္ေပါက္ကဲြခဲ့တယ္။
“အကို႔အတြက္နဲ႔ သူမ်ားတံေတြးခြက္ထဲေရာက္ရင္ေတာင္ ပက္လက္ေတာ့ အေမ်ာမခံဘူး။
အကို႔ဆီ လက္ပစ္ကူးအေရာက္လာခဲ့မယ္”
မင္းခိုက္စိုးစန္ေတာင္ အၾကည္ေတာ္လို ငိုယူခဲ့ရ။

ထားခဲ့လိုက္ပါေတာ့။
မင္းမေျပာဘူးတဲ့ မိုးတိမ္နဲ႔ ငါမရြာေတာ့ဘူး။
ငါ့ အခ်မ္းသာဆံုးက စကားလံုးျဖဴျဖဴေလးေတြ။