အခုတေလာ စာမေရးျဖစ္ဘူး။ စာမဖတ္ျဖစ္ဘူး။ အရင္က ေငြက လူကို ရွာခဲ့ဖူးတယ္။ အခု လူက ေငြကို ရွာတယ္။ အရင္က အခ်ိန္က လူကို ရွာခဲ့ဖူးတယ္။ အခုေတာ့ လူက အခ်ိန္ကို ရွာေနရတယ္။ အရင္က အလုပ္က လူကုိ ရွာခဲ့ဖူးတယ္။ အခုေတာ့ လူက အလုပ္ကို ရွာလို႔။
သူငယ္ခ်င္းေတြက ႏွစ္သစ္ကူးသီခ်င္းေတြ ကိုယ္စီဆိုတယ္။ ၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္ေရးေတးေတြ စီကုန္းၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္သစ္ကူးဆိုတာ အလုပ္ထဲမွာ Happy New Year ဆိုတဲ့ ႏႈတ္ဆက္သံေလးၾကားမွ ႏွစ္ကူးမွန္း သတိထားမိတဲ့ သူ။ သခြါးသီးျခစ္သလို ဘ၀ဆိုတာ ျခစ္လို႔ရပါသလား။ ျမဴေတြ တိတ္ေနတဲ့ တိမ္တိုက္မွာေရာ ၾကယ္ငါးေလးေတြ ကူးခတ္ခြင့္ရွိပါသလား။ အရင္ကဆို.... သူလိုကိုယ္လိုအိပ္မက္ေတြနဲ႔ ႏိုးထဖူးတယ္။ အခုေတာ့ သူလိုကိုယ္လို စိတ္ကူးေတြနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။
ည.... ေန၀င္တာလည္း မျမင္ဖူး၊ ေနထြက္တာလည္း မျမင္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕က စာမ်က္ႏွာေတြ ေက်ာ္ဖတ္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ေက်ာ္ထားခဲ့တဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြကို သင္ပုန္းႀကီးစားလို ေက်ညက္ေအာင္ ဖတ္ေနခဲ့တယ္။
သမၼတႀကီးလင္ကြန္း။ သမၼတႀကီးခမ်ား... ကၽြန္ေတာ္အခု သမၼတႀကီးရဲ့ လူလားေျမာက္ခဲ့ရာ.. ေမြးဖြားခဲ့ရာ.. သစ္လံုးအိမ္ဆိုတာလည္း ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ သမၼတႀကီးခမ်ား...ခမ်ားက လူမည္းေတြကို လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ...သမၼတႀကီးနယ္က အလုပ္ရွင္ေတြဆီကေန အလုပ္သမားးေတြကို လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့ပါသလား။ အေတြးနဲ႔ ေမးျဖစ္တဲ့ ေမးခြန္းပါ သမၼတႀကီး။
“ကၽြန္မက ေစ်းေရာင္းရမွာ ေၾကာက္လို႔ ပညာကို တတ္ေအာင္သင္ခဲ့တာ”
အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ စာတိုက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာတရုတ္တစ္ေယာက္က ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထလို႔။ (ေရႊျမန္မာတို႔ အေတြးနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ စာတိုက္အလုပ္ဆိုတာ နိမ့္ေကာင္းနိမ့္ေနမွာပါ။ အေမရိကားမွာေတာ့ ..ဘယ္လိုဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔ သက္ဆိုင္သူအေမရိကန္ေနထိုင္သူမ်ားကို ေမးၾကည့္ေပ ေတာ့ဗ်ား)။ ေစ်းေရာင္းရမွာ ေၾကာက္လို႔။။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေစ်းေရာင္းေနရတယ္။။ ကၽြန္ေတာ္ ေစ်းေရာင္းတိုင္း အဲဒီစကားကို ၾကားတယ္။ အဲဒီစကားကိုၾကားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာခိုင္းထားတဲ့ ပညာေရးဆိုတာႀကီးကို ျပန္ငဲ့ျဖစ္တယ္။။ ကၽြန္ေတာ္ ပညာေရးဘက္ စိတ္ကို ဦးတည္မိတိုင္း... ရြာမွာ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လုပ္ကိုင္ေကၽြးေမြးခဲ့တဲ့ မိဘနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အစစအရာရာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနဖူးတဲ့ ညီမေလးကို သတိရတယ္...
ပ ည ာ ေ ရ း အ ေ မ ရိ က န္ ပ ည ာ ေ ရ း
အေတြးနဲ႔တင္ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္လို႔.....ဆက္စိတ္မကူးျဖစ္ခဲ့ဘူး...။
ေစ်းေရာင္းရမွာ ေၾကာက္လို႔ ပညာကို တတ္ေအာင္သင္ခဲ့တာ ဆိုတဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္စကားကို ကၽြန္ေတာ္ေသတဲ့အထိ ေမ့လိမ့္မည္မထင္..................................။
အေမရိကန္မွာ လူရာ၀င္ခ်င္ရင္ေတာ့ ပညာသင္မွ...............
သူငယ္ခ်င္းေတြက ႏွစ္သစ္ကူးသီခ်င္းေတြ ကိုယ္စီဆိုတယ္။ ၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္ေရးေတးေတြ စီကုန္းၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္သစ္ကူးဆိုတာ အလုပ္ထဲမွာ Happy New Year ဆိုတဲ့ ႏႈတ္ဆက္သံေလးၾကားမွ ႏွစ္ကူးမွန္း သတိထားမိတဲ့ သူ။ သခြါးသီးျခစ္သလို ဘ၀ဆိုတာ ျခစ္လို႔ရပါသလား။ ျမဴေတြ တိတ္ေနတဲ့ တိမ္တိုက္မွာေရာ ၾကယ္ငါးေလးေတြ ကူးခတ္ခြင့္ရွိပါသလား။ အရင္ကဆို.... သူလိုကိုယ္လိုအိပ္မက္ေတြနဲ႔ ႏိုးထဖူးတယ္။ အခုေတာ့ သူလိုကိုယ္လို စိတ္ကူးေတြနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။
ည.... ေန၀င္တာလည္း မျမင္ဖူး၊ ေနထြက္တာလည္း မျမင္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕က စာမ်က္ႏွာေတြ ေက်ာ္ဖတ္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ေက်ာ္ထားခဲ့တဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြကို သင္ပုန္းႀကီးစားလို ေက်ညက္ေအာင္ ဖတ္ေနခဲ့တယ္။
သမၼတႀကီးလင္ကြန္း။ သမၼတႀကီးခမ်ား... ကၽြန္ေတာ္အခု သမၼတႀကီးရဲ့ လူလားေျမာက္ခဲ့ရာ.. ေမြးဖြားခဲ့ရာ.. သစ္လံုးအိမ္ဆိုတာလည္း ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ သမၼတႀကီးခမ်ား...ခမ်ားက လူမည္းေတြကို လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ...သမၼတႀကီးနယ္က အလုပ္ရွင္ေတြဆီကေန အလုပ္သမားးေတြကို လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့ပါသလား။ အေတြးနဲ႔ ေမးျဖစ္တဲ့ ေမးခြန္းပါ သမၼတႀကီး။
“ကၽြန္မက ေစ်းေရာင္းရမွာ ေၾကာက္လို႔ ပညာကို တတ္ေအာင္သင္ခဲ့တာ”
အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ စာတိုက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာတရုတ္တစ္ေယာက္က ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထလို႔။ (ေရႊျမန္မာတို႔ အေတြးနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ စာတိုက္အလုပ္ဆိုတာ နိမ့္ေကာင္းနိမ့္ေနမွာပါ။ အေမရိကားမွာေတာ့ ..ဘယ္လိုဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔ သက္ဆိုင္သူအေမရိကန္ေနထိုင္သူမ်ားကို ေမးၾကည့္ေပ ေတာ့ဗ်ား)။ ေစ်းေရာင္းရမွာ ေၾကာက္လို႔။။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေစ်းေရာင္းေနရတယ္။။ ကၽြန္ေတာ္ ေစ်းေရာင္းတိုင္း အဲဒီစကားကို ၾကားတယ္။ အဲဒီစကားကိုၾကားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာခိုင္းထားတဲ့ ပညာေရးဆိုတာႀကီးကို ျပန္ငဲ့ျဖစ္တယ္။။ ကၽြန္ေတာ္ ပညာေရးဘက္ စိတ္ကို ဦးတည္မိတိုင္း... ရြာမွာ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လုပ္ကိုင္ေကၽြးေမြးခဲ့တဲ့ မိဘနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အစစအရာရာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနဖူးတဲ့ ညီမေလးကို သတိရတယ္...
ပ ည ာ ေ ရ း အ ေ မ ရိ က န္ ပ ည ာ ေ ရ း
အေတြးနဲ႔တင္ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္လို႔.....ဆက္စိတ္မကူးျဖစ္ခဲ့ဘူး...။
ေစ်းေရာင္းရမွာ ေၾကာက္လို႔ ပညာကို တတ္ေအာင္သင္ခဲ့တာ ဆိုတဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္စကားကို ကၽြန္ေတာ္ေသတဲ့အထိ ေမ့လိမ့္မည္မထင္..................................။
အေမရိကန္မွာ လူရာ၀င္ခ်င္ရင္ေတာ့ ပညာသင္မွ...............
အျခားစကားလံုးတေစၦမ်ားကို ဆက္လက္ေရးသားပါမည္။
No comments:
Post a Comment