...............................................................

ေကာင္းကင္တစ္ခုစာ လႊတ္တင္လိုက္ပီလား၊
အေ၀းမွာ ၿပန္၀ဲေနတဲ့ ငွက္ကေလး
တစ္ကိုယ္ေရ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ၿပီပဲ ဆိုပါေတာ့ အေမ၊
ငွက္ကေလး ျပန္ခ်ိန္ဆို ေမေမ မ်က္ရည္ေတြ စီးဆင္းလို႔၊
ငွက္ကေလး ျပန္ရင္ ရွိစုမဲ့စု အိပ္ကပ္ထဲက ေငြေတြ ထုတ္ေရလို႔၊
ငွက္ကေလးဟာ ငွက္ကေလးသာသာပဲ အေမရယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အေမနဲ႔ ျပန္မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့တဲ့ နယ္ကၽြံငွက္ကေလးတစ္ေကာင္..
သံသရာကြင္းျပင္တစ္ခုလံုးစာ ႏႈတ္ဆက္သြားတာလား၊
ကံမကုန္ရင္ ျပန္ဆံုၾကမွာေပါ့လို႔ ငွက္ကေလးရဲ့ ႏႈတ္ဆက္သံ
တကယ္လက္ေတြ႕ျပလိုက္ပီလား အေမ၊

အေမက ငွက္ကေလးရဲ့ လက္ကို ကိုင္ၿပီး ငို၊
ငွက္ကေလးက အေမ့ရဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ရင္း ငို၊
အေမေရ...
သားကို အမ်ားႀကီး စိတ္မခ်ခဲ့ပါနဲ႔၊
ငွက္ကေလးဟာ ေယာနသံဇင္ေယာ္မွ မဟုတ္တာ။

(လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပါတ္က ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ဒုတိယေကာင္းကင္ႀကီးရဲ့ ေက်းဇူးေတြကို ေအာက္ေမ့လ်က္)

ကၽြန္ေတာ္ အေမရိကားခရီးစဥ္မစခင္မွာ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္နႈတ္ဆက္သြားေတာ့ ။ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ အေ၀းႀကီးသြားေနခ်င္ရတာလဲတဲ့။ ၿပီးေတာ့ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္က အေမ ကံမကုန္ရင္ ျပန္ဆံုၾကမယ္ေနာ္လို႔ ဖြဖြေလး ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက အေမက မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလို႔။ ကၽြန္ေတာ္ဆန္ဖရန္စစၥကို ဂိုးလ္ဒင္းဂိတ္တံတားကို ညဘက္ႀကီး အလည္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီတံတားႀကီးထိပ္ကေန ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ေမေမနဲ႔ ေနာက္ဆံုး စကားေျပာခြင့္ရခဲ့တယ္။ အေမက “ အဲဒီမွာ ေပ်ာ္ရဲ့လား”တဲ့။ ေမေမ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။
(ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာကို နာမည္မေပးလိုက္တာက အေမ့ရဲ့ ေက်းဇူးေတြကို ေဘာင္ခတ္ရာ ေရာက္မွာစိုးလို႔ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္နာမည္တပ္ ခံစားၾကပါေတာ့ဗ်ာ)

Type the rest of your post here.