အိမ္အျပန္

(နိဂုံး)

တစ္ရက္လံုးလံုး စီးနင္းလိုက္ပါခဲ့ရေသာ ဒဏ္ေၾကာင့္ လူတစ္ကိုယ္လံုးလည္း ပင္ပန္းႏြမ္ခ်ည့္ေနသည္။ ေလယဥ္ေပၚတြင္ ပါေသာ ဂိမ္းမ်ားလည္း ကစားရသည္မွာ ၿငီးေငြ႔လာသည္။ မာမိုရီစတစ္ထဲ ထည့္ထားေသာ အဆိုေတာ္စိုးထီးဆိုင္ရဲ့ သိပ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ႏဲြ႕တယ္ရယ္ဆိုေသာ သီခ်င္းေလးခမ်ာလည္း ဖြင့္နားေထာင္ရလြန္းလို႔ ေတာ္ေတာ့္ကို ၿငီးေငြ႔ဖြယ္လို ျဖစ္လာသည္။ သို႔ျဖင့္ တိုင္ေပကေန ဘန္ေကာက္သို႔ အသြား တစ္လမ္းလံုး ျပန္အိပ္ၾကည့္ေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္။ အသင့္ေဆာင္ထားေသာ စာအုပ္ကေလးသာ ကုန္သြားသည္။ မ်က္လံုးက စင္းေတာင္ စင္းမသြား။ ထားေတာ့။ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ပင္ပန္းမႈေတြက အိမ္ျပန္စိတ္ကေလးတစ္ခု ထဲနွင့္ သူ႔ ေပ်ာ္၀င္ေနပံုရသည္။ ဘန္ေကာက္ကေန ရြာဦးက ေလဆိပ္ကို ဆက္စီးေတာ့မည္ဆိုေတာ့ သူ ဘယ္လိုမွ ေနမထိထိုင္မသာခံစားေနရမႈကို မခ်ဳိးႏိုင္ခဲ့ေခ်။

(၁)
“အကို ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့မယ္ဗ်။ ”

ဘန္ေကာက္ကေန လိုက္ပါလာေသာ နံေဘးခုံက မိတ္ေဆြက အသိေပးေတာ့မွ ျပတင္း၀ကို ေငးၾကည့္ျဖစ္သည္။ ၁၉ရာစုႏွစ္က အတိုင္း၊ ကိုယ္တို႔ႏိုင္ငံက ထိန္းသိမ္းထားသည္မွာ အံ့ဖြယ္သရဲဆန္လြန္းလွသည္။ ၾကည့္ပါဦး။ သူ ဆန္ဖရန္စစၥကိုေလဆိပ္ကေန ေလယဥ္တက္ေတာ့ ၾကည့္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေတြ၊ တိုင္ေပ၊ ဘန္ေကာက္က ၾကည့္ခဲ့ရသည့္ ျမင္ကြင္းေတြႏွင့္ လားလားမွ်မတူေအာင္ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြကို ထိမ္းသိမ္းတတ္ေသာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ဂုဏ္ယူရမလိုလုိပင္ စိတ္ထဲ ျဖစ္ေနမိသည္။ ဆန္ဖရန္၊ တိုင္ေပ၊ ဘန္ေကာက္မွာေတာ့ တိုက္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြ ၀ံ့ၾကြားေနတာကို ျမင္ခဲ့ရသေလာက္ ကိုယ္တို႔ရြာဦးက ေလဆိပ္မွာေတာ့ တဲပုပ္ေလးေတြပဲ ျမင္ေနရသည္။ အထင္းသားျမင္ရတာဆိုလို႔ ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ၾကီးသာ ရွိသည္။

နံေဘးက ခရီးေဖာ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလဆိပ္ကေတာ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္က စထြက္ခဲ့တုန္းက အတိုင္းပဲ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူးဗ်တဲ့။ သူက ဘာေတြ ေျပာင္းလဲေစခ်င္တာပါလိမ့္။ ကၽြန္ေတာ္မစပ္စုမိ။ ေျပာင္းလဲျခင္းဆိုသည္မွာ မေျပာင္းလဲသည့္ အရာတစ္ခုတဲ့။ တကယ္သာ အဲဒီသဘာ၀ မွန္ကန္ပါက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာင္းလဲေနၾကရမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာႏွင့္ ပတ္သက္လ်င္ အဲဒီသဘာ၀အမွန္တရားက လ်စ္လ်ဴရႈထားဟန္ရွိသည္။ ဘာမွ မေျပာင္းလဲ။ အဲ ...ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့...။ ေျပာင္းလဲသြားတာ ေသခ်ာပါသည္။ ၂၀၀၉၊ခု၊ ဧၿပီလ (၄)ရက္ ေန႔တြင္ စကၤာပူအဲယားလိုင္းျဖင့္ ျပည္ပသို႔ ထြက္ခဲ့သည့္ေန႔က စတြက္လ်င္ ၂၀၁၀၊ ဧၿပီလ (၄)ရက္ေန႔အတြင္း အေျပာင္းအလဲေတြ သိပ္မ်ားခဲ့သည္။ ေျပာင္းလဲလြန္းအားၾကီးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မည္သူကမွ် ရုတ္တရက္မွတ္မိႏိုင္ၾကမည္မထင္ေပ။

ျပည္ပသို႔ စထြက္လာစဥ္က ေခါင္းကို ေျပာင္ေအာင္တုံးထားသည့္ ကတံုးေကႏွင့္။ အခုေတာ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြ ပသိုင္းေမႊးေတြႏွင့္ လမ္းသရဲဆန္ဆန္ဟု ေျပာလိုက ေျပာႏိုင္ေလာက္သည္။ ဒါက ပထမ အေျပာင္းအလဲြ၊ ေနာက္တစ္ခုက သည္တစ္ႏွစ္တာက ကာလအတြက္ သခၤန္းစာေတြ မ်ားစြာရခဲ့သည္။ အသဲလည္း ကဲြခဲ့ရသည္။ (ဆရာစံဇာဏီဘိုကေတာ့ ကန္ရာသီဖြားမ်ားသည္ အသဲကဲြသူမ်ားမဟုတ္၊ အသဲနာသူမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ေဟာထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာရယ္ အသဲလည္း ကဲြ၊ အသဲလည္း နာပါတယ္ဆရာရယ္။ ေသခ်ာတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အသဲနာလြန္းလို႔ စကၤာပူကေန မျပန္ဘဲ တိုင္ေပကေနပဲ ျပန္တာသာ ၾကည့္ပါေတာ့ဆရာ။) ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ခဲ့ရေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ားကိုသာ ေရးျပေနလ်င္ တစ္ေထာင္တစ္ညပံုျပင္က အရႈံးေပးရလိမ့္မည္ထင္သည္။ သည္အတိုင္းပဲ သည္နားမွာပဲ ထားပါရေစေတာ့။

(၂)

သူ ရုတ္တရက္ အေရးေပၚကိစၥျဖင့္ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္လာသည္။ ဘယ္သူမွ် မသိ။ ျမန္မာကေန မျပန္ေတာ့ဘဲ ရြာမွာပင္ အျပီးအပုိင္ နြားေက်ာင္းေတာ့မည္ဆိုသည္မွာလည္း ဘယ္သူမွ်မသိ။ အေမကေကာ အရင္လို မ်က္ရည္၀ဲေနဦးမွာလား။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ သမီးရည္းစားစကား မေျပာပါဘဲ နားလည္မႈေတြ၊ သစၥာသိမွဳေတြန႔ဲ ရွင္သန္ေနတဲ့ ညီမေလးေသာ္တာသစ္မွဴးကေကာ “ရြာမွာ အျပီးႏြားေက်ာင္းေတာ့မွာလား အကို”လို႔ ေမးေနဦးမွာလား။ ဘာမွ် မေသခ်ာ။ မေသခ်ာမႈေတြနဲ႔ ေသခ်ာခဲ့တဲ့ သူ႔အဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဆိုတာ သူႏွင့္ ဘာမွ် မဆိုင္သလို ခံစားခဲ့ရသည္မွာ ၾကာၿပီ။ ေရးေဖာ္ေရးဖက္၊ ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကေကာ “ငါတို႔ေတြ ေလထန္ကုန္း ခ်ီတက္ၾကစို႔”လို႔ ေခၚေနၾကဦးမွာလား မေျပာတတ္၊။ လြယ္အိပ္ကေလးတစ္လံုးနဲ႔ လွည္းတန္း ေျမနီကုန္းတစ္၀ိုက္က လဘက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြကေကာ အရင္လို ဖန္ခ်ဳိတစ္ခြက္နဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ထပ္ေပးေနၾကဦးမလား။ မေရရာ။ အိမ္အျပန္ခရီးက မေသခ်ာ မေရရာမႈေတြနဲ႔ မေႏြးေထြးလိုက္တာ အေမရာ။

အရင္က စားေနက် ေျမနီကုန္းသိန္းေဇာ္ကြမ္းယာဆိုင္ေလးေကာ ရွိမွ ရွိေသးရဲ့လား။ သည္ေကာင္က အေလာင္းစား၀ါသနာပါသူမို႔ သူ႔အတြက္ တခုတ္တရ သတိရမိျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တက္ေနက် ဆရာႀကီးဦးျမႀကိဳင္ရဲ့ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းကေကာ အရင္လို စည္ကားေသးရဲ့လား။ ေနရာေျပာင္းသြား ပီျဖစ္ေတာ့ ကိုယ္ထိုင္ေနက် ဦးရွည္ႀကီးလကၻက္ရည္ဆိုင္ကေလးေကာ လိုက္ေျပာင္းေသးရဲ့လား။ ကန္းစြန္းရြက္ ေၾကာ္နဲ႔ ဆြမ္းေတာ္တင္ခဲ့ရတဲ့ လ ေတြကလည္း ရွည္းလ်ားေခ်ရဲ့ ကိုရန္ေနာင္ေရ။ ၿပီးေတာ့ နယ္သစ္ဦးမွာ သူမ်ားေတြ အတဲြေလးကိုယ္စီထိုင္ေနတာ ျမင္ေတာ့ ကိုယ္လည္း ထိုင္ခ်င္တာေပါ့ကြာ။ ဖက္တီးက သြားကို ျဖီးလို႔ သူ႔နားမွာ ေကာင္မေလးေတြ ၀ိုင္းေနရင္။ အခုေတာ့ ဖက္တီးေရာ ကိုမင္းသိန္းပါ စကၤာပူမွာ ကြမ္းယာေလးေတြ ျမဳပ္လို႔။ ကုိယ့္ရဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးဖတ္စာ စာအုပ္ေလးလုပ္တုန္းက စစ္တမ္းေတြ ၀ိုင္းတြက္ေပးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ (မ်ဳိးမ်ဳိးေမာ္။ ပန္းအိ။ ထမင္း။ ေဇာ္လင္းေထြး၊ ေမသူ။ ေဇာ္ႀကီးတို႔ေကာ အိမ္ေထာင္ေရး စာအုပ္ေလးဖတ္ၿပီး အိမ္ေထာင္ေတြ က်ကုန္ၾကၿပီးလား မသိ။)

(၃)

“အကို ပစၥည္းေတြ ခ်ဖို႔ ျပင္ေတာ့ေလ။ ခမ်ားကလည္း ရြာနဲ႔ ခဲြေနတာ ၾကာလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္တို႔အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ရြာေလဆိပ္ႀကီးကိုက ခမ္းနားေနလို႔လား။ ဒီေလာက္ ေငးေနတာ။”

ဟုတ္ပါရဲ့။ ေလယဥ္က ရပ္ေတာင္ေနၿပီ။ ကိုယ္က အေတြးေတြ မရပ္ႏိုင္ေသး။ ရွိစုမဲ့စု ထည့္လာတဲ့အိပ္ကေလးကို ဆဲြခ်ၿပီး ေလဆိပ္အေဆာက္အဦထဲ ၀င္ဖို႔ ေစာင့္ေနၾကသည္။ မၾကာဘူး။ စက္ေလွကားေလးစီးၿပီး ေအာက္ကိုေရာက္သြားသည္။ ျမန္မာပါတ္စ္ပို႔ဆိုတဲ့ ေနရာေလးမွာ ၀င္တန္းလိုက္ၿပီးေတာ့ ေလယဥ္၀မ္းဗိုက္ ထဲက ပစၥည္းေတြအလာကို ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ကိုယ့္အိပ္ထြက္လာပီဆိုေတာ့ ကိုယ့္အိပ္ေလးကို ဆဲြ ၿပီး လာၾကိဳသူေတြကို ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ညီမေလးလဲ ပါမလာပါလား။ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္..........

“အကို႔ အိပ္ကေလး ခဏေလာက္ စစ္ၾကည့္ခ်င္လို႔”

“ ဟာ ရပါတယ္ ။စစ္ပါ၊ ဥပေဒနဲ႔ မလြတ္တာမပါပါဘူးဗ်၊”

“ ဒီ Appleလက္ေတာ့က သယ္ခြင့္မရွိဘူး။ အခြန္ေဆာင္ရမယ္ဗ်။”

“ ဟာ အကိုကလည္း ဒါ ကၽြန္ေတာ္သံုးေနၾက အေဟာင္းလက္ေတာ့ေလးပါ။ အသစ္မွမဟုတ္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္ေရသံုးပစၥည္ေလဗ်ာ”

“ မရဘူးဗ်။ မေဆာင္ရင္ေတ့ာ ဗို္လ္မႈဳးနဲ႔ ေပးေတြ႕လိုက္ရံုပဲေလ”

သည္လူေငြညစ္ေနမွန္းသိသည္။ ကိုယ့္အိမ္ကို ျပန္တာေတာင္ မလြတ္လပ္၊ မေႏြးေထြး။ ရန္သူ သရဲသဘက္တစ္ေယာက္လို အစစ္ခံရ၊ အေမႊခံရ။ ဖြတ္ဖြတ္ေက်ေနေသာ ကိုယ့္ အိပ္ကေလးကို ျပန္စီထည့္ရင္း စိတ္က တစ္ခါတည္း ေလယာဥ္ေပၚတက္ ျပည္ပျပန္ထြက္လိုက္ခ်င္သည္။

“ အကို ညီမက ဒီမွာေလ”

အသံရာလွမး္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညီမေလး ေသာ္တာသစ္မွဴး။ ခုနက ပါမလာဘူးထင္ေနတာ။ အခုေတာ့ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ကိုယ့္ညီမေလးက လွလို႔။ နည္းနည္းေလးေတာ့ ပိန္သြားသလိုပဲ။ အေမ့ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမက မ်က္ရည္ေတြ ရႊဲလို႔။ အေဖကေတာ့ သူ႔ပံုစံအတိုင္း ေအးတိေအးစက္။ ပစၥည္းေတြကို ၀ိုင္းသယ္ေနတဲ့အခ်ိန္ အေဖနဲ႔ အေမမသိေအာင္ ညီမေလးလက္ကို အသာေလး လွမ္းဆဲြလိုက္တာ။ ေႏြးေႏြးနုႏု အထိေတြ႕ေလးကို ရုတ္တရက္ခံစားလိုက္ရသည္။ ကိုယ္တို႔ ခံစားခ်က္ေတြကလည္း ေႏြးေနတုန္းပဲ မဟုတ္လား ညီမေလးရယ္။

(နိဒါန္း)

“မဆံုႏိုင္ခင္မွာ မ်က္ရည္လဲ က်ရမယ္၊ အခ်စ္စစ္ရဲ့ သေဘာ မေျဖာင့္ျဖဴးဘူးကြယ္။ ဒီလိုခ်ိန္မွာ အားငယ္တိုင္း အရႈံးမေပးနဲ႔............”

အဆိုေတာ္ ဆိုင္းထီးစိုင္ရဲ့ သိပ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ႏဲြ႕တင္ရယ္ဆိုေသာ ဖံုး Ring-toneသံေလးက လူကို ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးလိုက္သည္။

“ဟဲလို ေျပာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေနသစ္ပါ”

“ဟဲ့ ေနသစ္၊ ငါ ႏြယ္ေလ။ အခု ငါ ေလဆိပ္ေရာက္ေနပီ။ အဲဒါနင့္ကို လွမ္းဖံုးဆက္ ႏႈတ္ဆက္တာ။ နင့္မိဘေတြအတြက္ ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ေဆးေတြ ငါေသခ်ာေပးလိုက္ပါ့မယ္။ နင္ကလည္း တစ္ခါတစ္ေလ အိပ္ေရးပ်က္တာမ်ား။ အခု နင္တို႔ဆီမွာ မနက္ (၅)နာရီေလာက္ရွိပီေပါ့။ ဒီမွာက မနက္ေစာေစာ သံုးနာရီဆိုေတာ့။ ကဲကဲ ေသနာ ျပန္အိပ္။ ငါ ဗမာျပည္က ျပန္လာမွ ထပ္ႏွိပ္စက္ေတာ့မယ္၊ ဒါပဲ။”

ကာလဖုိးနီးယားက သူငယ္ခ်င္း ဖံုးခ်သြားေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေသခ်ာ ဆန္းစစ္ေနမိသည္။ ခုနက ကိုယ္တ ကယ္ ရြာျပန္ေရာက္တာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါဆို အိပ္မက္ေပါ့။ ေၾသာ္........အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ကိုယ့္ရြာ ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျပန္ခြင့္မရွိတဲ့ ဘ၀ပါပဲလားေလ.....။

(ေရႊျပည္ႀကီးနွင့္ ခဲြခဲ့ရသည့္ ကာလတစ္ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ)