စကားလံုးေတြနဲ႔ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ၿမိဳ႕ကေလး
အဖိုးတန္တံဆိပ္ေခါင္းတစ္ခု ရင္ဘတ္မွာ ထိုးလို႔။
ညီမေလးရဲ့ စာထဲမွာ....
အကိုက လ ကိုၾကည့္စကားေျပာရင္
ညီမက ေနကို ေငးၿပီး စကားေျပာမယ့္အေၾကာင္း၊
အကိုက ေကာင္ကင္ကို မွီေနခ်ိန္မွာ
ညီမက ၾကယ္ကေလးေတြကို ခူးဆြတ္မယ့္အေၾကာင္း၊
အကိုက ေန၀င္ခ်ိန္ကို ရစ္မူးေနခ်ိန္မွာ
ညီမက ဆည္းဆာနဲ႔ ေရခ်ိဳးမယ့္အေၾကာင္း၊
အကိုက လ တစ္ျခမ္းပဲ့ေလးကို လြမ္းရင္
ညီမက ေနတစ္ျခမ္းပဲ့ကို သတိရေနမယ့္အေၾကာင္း၊
အကိုက ၾကယ္ေၾကြေကာက္ေနခ်ိန္မွာ
ညီမက ခေရေတြ ေကာက္ေနမယ့္အေၾကာင္း၊
အကိုက ႏွင္းေတြၾကား ကစားေနခ်ိန္မွာ
ညီမ ေနျခည္ႏုႏုမွာ ေဆာ့ေနမယ့္အေၾကာင္း၊
အကိုက ကဗ်ာေတြ ေရးေနခ်ိန္မွာ
ညီမက အကို႔စာေတြ ဖတ္ေနမယ့္အေၾကာင္း၊
အကိုက မိသားစုကို ေမတၱာပို႔ေနခ်ိန္မွာ
ညီမက မိသားစုထမင္း၀ိုင္း ျပင္ေနမယ့္အေၾကာင္း၊
အကိုက ကြန္ပ်ဴတာကိုင္ေနခ်ိန္မွာ
ညီမ ဂဏန္းေပါင္းစက္ကိုင္ေနမယ့္အေၾကာင္း၊
အကိုေရ...
အေ၀းမွာ ေနရတာ ေပ်ာ္ရဲ့လား၊
ညညမွာ ထ ထ ငိုေနတုန္းပဲလား၊
ခ်စ္ေသာ သုႆာန္အေဟာင္းမေလးေရလို႔ ေအာ္ေခၚေနတုန္းပဲလား၊
ရန္ကုန္မွာ လိုင္းကားစီးရသလိုပဲ လြမ္းပါတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တုန္းပဲလား၊
မၾကားရေတာ့တဲ့ အကို႔ညာဘက္နားကေလးလိုပဲ တမ္းတတုန္းပဲလား၊
အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ညေတြမွာ ေကာ္ဖီ ထ ေသာက္တုန္းပဲလား၊
....................................................................လား၊
..........................................................လား၊
တကယ္ဆို
ယံုၾကည္ရာျမစ္တစ္ဆင္းနဲ႔ စီးဆင္းေနရသူဆိုတာ ကိုယ္ပါ။
အကို႔ရဲ့ ညီမေလး
No comments:
Post a Comment