ျဖတ္သြားျဖတ္လာ စကားလံုးမ်ား

မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္လြယ္ၿပီး၊ ေတြ႕ဆုံဖို႔ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲပါသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္သိသည္က မိန္းမမ်ားသည္ အခ်စ္ထက္ သူတို႔ဘ၀လံုၿခံဳစိတ္ခ်မႈကိုပဲ အားကိုးယံုၾကည္ၾက သည္ထင္ပါသည္။ ဆရာဆန္းလြင္ကေတာ့ ခံစားလြယ္တဲ့ နွလံုးသားႏုႏုက အသိဥာဏ္ရွိတဲ့ ဥေဏွာက္ကို မလႊမ္းမိုးေစသင့္ဘူးမဟုတ္လားဆိုၿပီး ခ်စ္သူ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေကာင္မေလးကို စြန္႔ခဲ့ၿပီး သူရွာေနသည့္ ဘာသာတရားကို ေတြ႕ဖို႔ စေတးပစ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ဆိုလ်င္ မိန္းမေတြကေကာ...။ သိပ္ခ်စ္ပါလ်က္နဲ႔ ဘ၀လံုၿခံဳမႈ အတြက္ဆိုသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုနွင့္ ခ်စ္သူေကာင္ေလးေတြကို ထားခဲ့ၾကတာပဲလား။ ကၽြန္ေတာ္ေရေရလည္လည္ နားမလည္ႏိုင္ေသးပါ။

ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ နိဗၺာန္ဘံု

(၁)

အခုတေလာ အဆိုးေလာကဓံေလးေတြ ေတြ႕ၾကံဳေနရသည္မို႔ စာအုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ဖတ္ျဖစ္ေနသည္။ အခါတိုင္း အဆိုးေလးေတြ ႀကံဳလာၿပီဆိုလ်င္ ကိုယ္ခင္မင္ရင္းႏွီးသံေယာဇဥ္ရွိရသူေတြကို ဖံုးဆက္ၿပီး ရင္ဖြင့္စၿမဲ။ အခုေတာ့ အေျခအေနက သည္လို မဟုတ္ေတာ့။ သို႔ျဖင့္ ကိုယ္၀ါသနာပါသည့္ စာအုပ္ေတြဆီကပဲ စိတ္ခြန္အားယူေနမိသည္။ ေလာေလာဆယ္ ဖတ္ျဖစ္သည့္စာအုပ္ေလးက ေဒါက္တာ ေက သိရီ ဓမၼာနႏၵ၏ How To Overcome Your Difficulties. ဆိုေသာ စာအုပ္ကေလးျဖစ္သည္။ သည္တစ္ေခါက္ သည္စာအုပ္ေလးကို ဖတ္ျခင္းမွာ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္က အဂၤလိပ္စာေတာ္သူမဟုတ္ေပမင့္ ကိုယ့္အတြက္ အဂၤလိပ္စာလည္း အေထာက္အကူရ၊ စိတ္ခြန္အားလည္းျဖစ္ေအာင္ဆိုၿပီး ဖတ္ေနမိျခင္း ျဖစ္သည္။ စိတ္ခြန္အားျဖစ္ေအာင္ စာအုပ္ကေလးကို ႀကိဳးစားဖတ္ပါမွ စာတစ္ေၾကာင္းကို ဖတ္မိၿပီး ေပ်ာက္ဆံုး သြားေသာ နိဗၺာန္ဘံုကေလးတစ္ခု၊ အိပ္မက္ေလးတစ္ခုေၾကာင့္ စိတ္ေတြ ေနာက္က်ိသြားခဲ့ရသည္။ ဖတ္မိသည့္ စာေၾကာင္းကေလးက.. ''Marriage is a bicycle made for two." တဲ့။ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ နိဗၺာန္ဘံု( အိပ္မက္)ကေလး တစ္ခုက ေတာ့ ဤသို႔............။

မိုးသက္ေလျပင္းေၾကာင့္ စာၾကည့္တိုက္အေဆာက္အဦ အနည္းငယ္ပ်က္စီးသြား

ေမလ (၇)ရက္ခန္႔က တိုက္ခတ္သြားေသာ မိုးသက္ ေလျပင္းေၾကာင့္ ဘ၀ဘဏ္စာၾကည့္တိုက္ႏွင့္ စာဖတ္ အသင္း အေဆာက္အဦ အနည္းငယ္ပ်က္စီးသြားပါသည္။ ထို႔ျပင္ စီမံကိန္းအရ ေငြသာတြင္း (တြင္းထဲ)ေက်းရြာ လူထု ေျပာင္းေရြ႕ေနထိုင္ရန္ ေဆာက္လုပ္ေပးထားသည့္ ရြာသစ္မွ အိမ္မ်ား အားလံုးနီးပါးခန္႔ (သံုးလံုးသာက်န္) လည္း ၿပိဳလဲပ်က္စီးသြားရာ အသစ္ျပန္လည္ေဆာက္လုပ္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအသစ္ ေဆာက္ရမည့္ အိမ္မ်ားအတြက္ စိီမံကိန္းမွ အနည္းငယ္သာ တာ၀န္ယူေၾကာင္း သိရပါသည္။

သူတို႔ဆီက နာမည္ကိစၥ

နာမည္တဲ့။ နွစ္လံုးတည္း။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ႏွစ္လံုးထဲရွိတဲ့ နာမည္ေၾကာင့္ပဲ ကိုယ္အခုတေလာ စိတ္ရႈပ္စရာေတြခ်ည္း ႀကံဳေနရတယ္။ ကိုယ္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးမွာေတာ့ နာမည္ဟာ သိပ္ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ မဟုတ္ပါဘူ။ ခ်စ္စရာ ၀ကစ္ကစ္ကေလးတစ္ေယာက္ကို ၀တုတ္လို႔ ေခၚရင္ ၀တုတ္ေလးဟာ နာမည္ရင္းျဖစ္သြားတတ္သလို႔ ငရုတ္သီးမႈန္႔ေရာင္းလို႔ ဘုတ္ဆံုမလို႔ အေျပာင္အပ်က္ေခၚရင္း ဘုတ္ဆံုမလို႔ တြင္သြားတာေတြ ရွိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်ဳိးရိုးနာမည္ဆိုတာလည္း မရွိသေလာက္ပါဘဲ။ ဦးတို႔ ေဒၚတို႔ ေမာင္တို႔ မတို႔ဟာ နာမည္အရင္းေတြထဲ ထည့္ေရးလို႔ ရပါသလား။ မစၥတာဆိုတဲ့နာမည္ မစၥစ္ဆိုတဲ့ နာမည္ေတြကေကာ ကိုယ္တို႔တေတြသံုးတဲ့ ဦးတို႔ ေမာင္တို႔နဲ႔ ထပ္တူပဲ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ကိုယ္က အဲဒီနာမည္ဆိုတာေလးေၾကာင့္ ဟိုေျပးရ ဒီေျပးရနဲ႔ ။

လက္ဖဲြ႕

ႏွစ္ေယာက္တစ္အိပ္မက္ေလွတစ္စီးနဲ႔

ခရီးပင္လယ္ျပင္ကို စတင္။

သူက သူမကို လက္ဖဲြ႕

သူမက သူ႔ကို လက္ဖဲြ႕

အျခမ္းႏွစ္ျခမ္းရဲ႔ ေပါင္းစည္းခန္းဟာ သိပ္ကို ကဗ်ာဆန္ဆန္။

အိပ္မက္ေလွကေလးမွာ

နားလည္မႈဘီးကေလးတစ္စီးလိုမယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ ေခ်ာ့တတ္ဖို႔ ေလနုေအးကေလး လိုမယ္။

တစ္ခါတစ္ေလအားေပးဖို႔ ၾကင္နာမႈေတြ လိုမယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္အပန္းေျဖဖို႔ ဂစ္တာေလး တစ္လက္လိုမယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ ခရီးသြားဖို႔ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ဖို႔လိုမယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္စီးေနတဲ့ ဘီးကေလးကို ထိန္းဖို႔ ဘာသာတရားေတြ လိုမယ္။

တစ္ခါတေလ ၾကည္ႏူးၾကဖို႔ ဘီးကေလးကို စီး သီခ်င္းဆိုတတ္ဖို႔လိုမယ္။

အိပ္မက္ေလွနဲ႔ ခရီးထြက္သူမ်ားခမ်ား….

ေက်းဇူးျပဳ၍ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖဲြ႕ကို ဖြင့္ေဖာက္မဖတ္ၾကပါနဲ႔။

ခမ်ားတို႔ ေလွေအာက္က ေရေလးေတြ ေနာက္ကုန္ေတာ့မယ္။

(မီးေလး (ခ) မေကသီေအာင္က အြန္လိုင္းကေန ဆီဒိုးနားမွာ က်င္းပမယ့္ သူမရဲ့ မဂၤလာပဲြဖိတ္စာေလး ပို႔လိုက္ပါတယ္။ ဒီကလည္း လက္ဖြဲ႕ထက္ ခရီးစရိတ္က ပိုမ်ားႀကီးေနမလားလို႔ ေတြးပူမိတာနဲ႔ ဒီကဗ်ာေလးကို လက္ဖဲြ႕လိုက္တာပါ။

ေဒါက္တာ၀င္းထြန္း+ မေကသီေအာင္ (ခ) မီးေလးတို႔ ဇနီးေမာင္နွံ ရာသက္ပန္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မး္ေျမ့စြာ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ၁၅ ရက္ေန႔ ညေန (၆)နာရီမွ မဂၤလာအခ်ိန္စမွာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖြဲ႕ အခ်ိန္မွီေရာက္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါေၾကာင္း :D )

Photo bye Naythit at U Kyaw Lin + Thiri's House

ကိုယ္မေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းမ်ား

နိစၥဓူ၀ ေျပးလႊားေနတဲ့ ျပကၡဒိန္ေတြအေၾကာင္း
ကိုယ္ မေျပာခ်င္။

ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တူးထားတဲ့ လက္ယက္တြင္းေလး ေအးတဲ့အေၾကာင္း
ကိုယ္မေျပာခ်င္။

သမင္လည္ျပန္အၾကည့္ေတြ ေခတ္မမီေတာ့ဘူးလို႔
ကိုယ္မေျပာခ်င္။

နံရိုးတစ္ေခ်ာင္း အက္သြားရံုနဲ႔
ဘ၀ေတြက ေသဆံုးသြားၿပီလား။
ကိုယ္မေျပာခ်င္။

ညီမေလးေပးထားတဲ့ ဆင္ၿမီးကြင္း လက္စြပ္ေလးအေၾကာင္း
ကိုယ္ မေျပာခ်င္။

ညီမေလးဆင္ေပးထားတဲ့ ဦးဂ်မ္းပုဆိုးေလးအေၾကာင္း
ကိုယ္မေျပာခ်င္။

အဆက္ေဟာင္းမေလးရဲ့ သစၥာတရားေတြအေၾကာင္း
ကိုယ္မေျပာခ်င္။

အဲဒီအဆက္ေဟာင္းမေလးရဲ့ ညွင္းသဲြ႕သဲြ႕စကားလံုးေတြအေၾကာင္း
ကိုယ္မေျပာခ်င္။

ကိုယ္တို႔ရြာမွာ က်င္းပမယ္ဆိုတဲ့ မဲျပာပုဆိုး ေရြးပဲအေၾကာင္း
ကိုယ္မေျပာခ်င္။

ဒုကၡေရာက္လို႔ ရွင္ႀကီးကိုးမွ က်ားထက္ဆိုးေနသူေတြအေၾကာင္း
ကိုယ္မေျပာခ်င္။

ဂလိုဘယ္လိုက္ဇ္ရြာၾကီးမွာ အဂၤလိပ္စာမတတ္လို႔ ရြားသားမျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း
ကိုယ္မေျပာခ်င္။

စကားလံုးေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ေနတဲ့ ေရႊအိပ္မက္ေတြအေၾကာင္း
ကိုယ္မေျပာခ်င္။

သိတိုင္း မေျပာ၊ ေရာက္တိုင္း မသြား၊ ျမင္တိုင္း မၾကည့္နဲ႔ ဆိုတဲ့ အေမ့မွာတမ္းစကားေတြအေၾကာင္း
ကိုယ္မေျပာခ်င္။

အားအားရားရား စကားလံုးေတြ ေထြးထုတ္ေနတဲ့ သူေတြအေၾကာင္း
ကိုယ္မေျပာခ်င္။

ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္၀ွက္ထားတဲ့ မိုးသားေတြအေၾကာင္း
ကိုယ္မေျပာခ်င္။

အၿမဲတမ္းသတိရေနတဲ့ အကို႔ရဲ့ ညီမေလးဆိုတဲ့ စာကေလးတစ္ေစာင္အေၾကာင္း
ကိုယ္မေျပာခ်င္။

ကမၻာၾကီး ျပားတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း
ကိုယ္မေျပာခ်င္။

ဘာေၾကာင့္ မေျပာခ်င္တာလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြကိုလည္း
ဘယ္သူ႔မွ ကိုယ္မေျပာခ်င္။

တစ္ႏွစ္စာ အလြမ္းမ်ား

2.အရင္ကဇာတ္လမ္းေလး.mp3

(၁)

တကယ္ဆိုေမ့ပစ္လိုက္ နာက်င္ျခင္းေတြ ေမ့ထားလိုက္၊ အေမွ်ာ္လင့္ဆံုးကေလးေရ....

ဟန္ထြန္းရဲ့ သီခ်င္းသံေလးက သူ႔ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးကို ဆဲြျဖစ္ညွစ္လိုက္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ အရင္တုန္းကဆို အားအားရွိတိုင္း သည္သီခ်င္းသံေလးကို အၿမဲနားေထာင္ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ အလုပ္က ဇိမ္ေျပနေျပထိုင္လုပ္ရသည့္ အလုပ္မဟုတ္ေတာ့ ကိုယ္လည္း တစ္ေန႔တစ္ေခါက္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ရက္သံုးရက္မွ တစ္ခါသာ နားေထာင္ျဖစ္သည္။ သည္ေနေတာ့.... ဟုတ္သည္၊ သည္ေန႔။ ဧၿပီ (၂၄)ရက္ေန႔ရဲ့ မိုးဖဲြဖဲြညေလးတစ္ခုတြင္ သည္သီခ်င္းကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဆီမွ လက္ခံခဲ့ရသည္။ ၿပီးေတာ့ သည္ေန႔သည္ ကိုေရႊအေမရိကားသို႔ သြားရမည့္ေန႔ျဖစ္သည္။ ဆိုေတာ့ အရင္ဇာတ္လမ္းသီခ်င္းေလးက သူ႔ ကို အရင္ကဇာတ္လမ္းေတြကို ေမ့ခိုင္းေနသည္။ သူ သည္တစ္ႏွစ္တာလံုးလံုး ေမ့ထားႏိုင္ခဲ့ၿပီလား။ ေမ့ရက္ခဲ့ၿပီလား။ ေမ့ဖို႔ေရာ ႀကိဳးစားမိခဲ့ၿပီလား။ သည္ေန႔ညမွာပင္ အဲဒီအရင္ကဇာတ္လမ္းေလးႏွင့္ အလြမ္းေတြ၊ သခၤန္းစာေတြကို ဥေဏွာက္ႏွင့္ေရာ ႏွလံုးသားႏွင့္ပါ ႏုတ္ထုတ္ေနမိသည္။

ႏိုင္ဂရာေရတံခြန္ပံုရိပ္မ်ား

ႏိုင္ဂရာေရတံခြန္

အေမရိကန္+ ကေနဒါ နယ္စပ္တံတား

ႏိုင္ဂရာေရတံခြန္အလွ (Panorama ရိုက္ခ်က္)

ကေနဒါဘက္ျခမ္းက မီးျပတိုက္

တေလာက ႏိုင္ဂရာေဖာကို ေရာက္ေတာ့ ပံုေလးေတြ ရိုက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ပံုက လဲြရင္ေပါ့ဗ်ာ။ ဖံုးကင္မရာနဲ႔ ရိုက္ထားတာဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့လို႔ သည္းခံၾကည့္ေပးေတာ္မူပါဗ်ာ။ :D

အိမ္အျပန္

(နိဂုံး)

တစ္ရက္လံုးလံုး စီးနင္းလိုက္ပါခဲ့ရေသာ ဒဏ္ေၾကာင့္ လူတစ္ကိုယ္လံုးလည္း ပင္ပန္းႏြမ္ခ်ည့္ေနသည္။ ေလယဥ္ေပၚတြင္ ပါေသာ ဂိမ္းမ်ားလည္း ကစားရသည္မွာ ၿငီးေငြ႔လာသည္။ မာမိုရီစတစ္ထဲ ထည့္ထားေသာ အဆိုေတာ္စိုးထီးဆိုင္ရဲ့ သိပ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ႏဲြ႕တယ္ရယ္ဆိုေသာ သီခ်င္းေလးခမ်ာလည္း ဖြင့္နားေထာင္ရလြန္းလို႔ ေတာ္ေတာ့္ကို ၿငီးေငြ႔ဖြယ္လို ျဖစ္လာသည္။ သို႔ျဖင့္ တိုင္ေပကေန ဘန္ေကာက္သို႔ အသြား တစ္လမ္းလံုး ျပန္အိပ္ၾကည့္ေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္။ အသင့္ေဆာင္ထားေသာ စာအုပ္ကေလးသာ ကုန္သြားသည္။ မ်က္လံုးက စင္းေတာင္ စင္းမသြား။ ထားေတာ့။ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ပင္ပန္းမႈေတြက အိမ္ျပန္စိတ္ကေလးတစ္ခု ထဲနွင့္ သူ႔ ေပ်ာ္၀င္ေနပံုရသည္။ ဘန္ေကာက္ကေန ရြာဦးက ေလဆိပ္ကို ဆက္စီးေတာ့မည္ဆိုေတာ့ သူ ဘယ္လိုမွ ေနမထိထိုင္မသာခံစားေနရမႈကို မခ်ဳိးႏိုင္ခဲ့ေခ်။

(၁)
“အကို ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့မယ္ဗ်။ ”

ဘန္ေကာက္ကေန လိုက္ပါလာေသာ နံေဘးခုံက မိတ္ေဆြက အသိေပးေတာ့မွ ျပတင္း၀ကို ေငးၾကည့္ျဖစ္သည္။ ၁၉ရာစုႏွစ္က အတိုင္း၊ ကိုယ္တို႔ႏိုင္ငံက ထိန္းသိမ္းထားသည္မွာ အံ့ဖြယ္သရဲဆန္လြန္းလွသည္။ ၾကည့္ပါဦး။ သူ ဆန္ဖရန္စစၥကိုေလဆိပ္ကေန ေလယဥ္တက္ေတာ့ ၾကည့္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေတြ၊ တိုင္ေပ၊ ဘန္ေကာက္က ၾကည့္ခဲ့ရသည့္ ျမင္ကြင္းေတြႏွင့္ လားလားမွ်မတူေအာင္ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြကို ထိမ္းသိမ္းတတ္ေသာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ဂုဏ္ယူရမလိုလုိပင္ စိတ္ထဲ ျဖစ္ေနမိသည္။ ဆန္ဖရန္၊ တိုင္ေပ၊ ဘန္ေကာက္မွာေတာ့ တိုက္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြ ၀ံ့ၾကြားေနတာကို ျမင္ခဲ့ရသေလာက္ ကိုယ္တို႔ရြာဦးက ေလဆိပ္မွာေတာ့ တဲပုပ္ေလးေတြပဲ ျမင္ေနရသည္။ အထင္းသားျမင္ရတာဆိုလို႔ ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ၾကီးသာ ရွိသည္။

နံေဘးက ခရီးေဖာ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလဆိပ္ကေတာ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္က စထြက္ခဲ့တုန္းက အတိုင္းပဲ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူးဗ်တဲ့။ သူက ဘာေတြ ေျပာင္းလဲေစခ်င္တာပါလိမ့္။ ကၽြန္ေတာ္မစပ္စုမိ။ ေျပာင္းလဲျခင္းဆိုသည္မွာ မေျပာင္းလဲသည့္ အရာတစ္ခုတဲ့။ တကယ္သာ အဲဒီသဘာ၀ မွန္ကန္ပါက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာင္းလဲေနၾကရမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာႏွင့္ ပတ္သက္လ်င္ အဲဒီသဘာ၀အမွန္တရားက လ်စ္လ်ဴရႈထားဟန္ရွိသည္။ ဘာမွ မေျပာင္းလဲ။ အဲ ...ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့...။ ေျပာင္းလဲသြားတာ ေသခ်ာပါသည္။ ၂၀၀၉၊ခု၊ ဧၿပီလ (၄)ရက္ ေန႔တြင္ စကၤာပူအဲယားလိုင္းျဖင့္ ျပည္ပသို႔ ထြက္ခဲ့သည့္ေန႔က စတြက္လ်င္ ၂၀၁၀၊ ဧၿပီလ (၄)ရက္ေန႔အတြင္း အေျပာင္းအလဲေတြ သိပ္မ်ားခဲ့သည္။ ေျပာင္းလဲလြန္းအားၾကီးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မည္သူကမွ် ရုတ္တရက္မွတ္မိႏိုင္ၾကမည္မထင္ေပ။

ျပည္ပသို႔ စထြက္လာစဥ္က ေခါင္းကို ေျပာင္ေအာင္တုံးထားသည့္ ကတံုးေကႏွင့္။ အခုေတာ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြ ပသိုင္းေမႊးေတြႏွင့္ လမ္းသရဲဆန္ဆန္ဟု ေျပာလိုက ေျပာႏိုင္ေလာက္သည္။ ဒါက ပထမ အေျပာင္းအလဲြ၊ ေနာက္တစ္ခုက သည္တစ္ႏွစ္တာက ကာလအတြက္ သခၤန္းစာေတြ မ်ားစြာရခဲ့သည္။ အသဲလည္း ကဲြခဲ့ရသည္။ (ဆရာစံဇာဏီဘိုကေတာ့ ကန္ရာသီဖြားမ်ားသည္ အသဲကဲြသူမ်ားမဟုတ္၊ အသဲနာသူမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ေဟာထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာရယ္ အသဲလည္း ကဲြ၊ အသဲလည္း နာပါတယ္ဆရာရယ္။ ေသခ်ာတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အသဲနာလြန္းလို႔ စကၤာပူကေန မျပန္ဘဲ တိုင္ေပကေနပဲ ျပန္တာသာ ၾကည့္ပါေတာ့ဆရာ။) ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ခဲ့ရေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ားကိုသာ ေရးျပေနလ်င္ တစ္ေထာင္တစ္ညပံုျပင္က အရႈံးေပးရလိမ့္မည္ထင္သည္။ သည္အတိုင္းပဲ သည္နားမွာပဲ ထားပါရေစေတာ့။

(၂)

သူ ရုတ္တရက္ အေရးေပၚကိစၥျဖင့္ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္လာသည္။ ဘယ္သူမွ် မသိ။ ျမန္မာကေန မျပန္ေတာ့ဘဲ ရြာမွာပင္ အျပီးအပုိင္ နြားေက်ာင္းေတာ့မည္ဆိုသည္မွာလည္း ဘယ္သူမွ်မသိ။ အေမကေကာ အရင္လို မ်က္ရည္၀ဲေနဦးမွာလား။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ သမီးရည္းစားစကား မေျပာပါဘဲ နားလည္မႈေတြ၊ သစၥာသိမွဳေတြန႔ဲ ရွင္သန္ေနတဲ့ ညီမေလးေသာ္တာသစ္မွဴးကေကာ “ရြာမွာ အျပီးႏြားေက်ာင္းေတာ့မွာလား အကို”လို႔ ေမးေနဦးမွာလား။ ဘာမွ် မေသခ်ာ။ မေသခ်ာမႈေတြနဲ႔ ေသခ်ာခဲ့တဲ့ သူ႔အဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဆိုတာ သူႏွင့္ ဘာမွ် မဆိုင္သလို ခံစားခဲ့ရသည္မွာ ၾကာၿပီ။ ေရးေဖာ္ေရးဖက္၊ ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကေကာ “ငါတို႔ေတြ ေလထန္ကုန္း ခ်ီတက္ၾကစို႔”လို႔ ေခၚေနၾကဦးမွာလား မေျပာတတ္၊။ လြယ္အိပ္ကေလးတစ္လံုးနဲ႔ လွည္းတန္း ေျမနီကုန္းတစ္၀ိုက္က လဘက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြကေကာ အရင္လို ဖန္ခ်ဳိတစ္ခြက္နဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ထပ္ေပးေနၾကဦးမလား။ မေရရာ။ အိမ္အျပန္ခရီးက မေသခ်ာ မေရရာမႈေတြနဲ႔ မေႏြးေထြးလိုက္တာ အေမရာ။

အရင္က စားေနက် ေျမနီကုန္းသိန္းေဇာ္ကြမ္းယာဆိုင္ေလးေကာ ရွိမွ ရွိေသးရဲ့လား။ သည္ေကာင္က အေလာင္းစား၀ါသနာပါသူမို႔ သူ႔အတြက္ တခုတ္တရ သတိရမိျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တက္ေနက် ဆရာႀကီးဦးျမႀကိဳင္ရဲ့ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းကေကာ အရင္လို စည္ကားေသးရဲ့လား။ ေနရာေျပာင္းသြား ပီျဖစ္ေတာ့ ကိုယ္ထိုင္ေနက် ဦးရွည္ႀကီးလကၻက္ရည္ဆိုင္ကေလးေကာ လိုက္ေျပာင္းေသးရဲ့လား။ ကန္းစြန္းရြက္ ေၾကာ္နဲ႔ ဆြမ္းေတာ္တင္ခဲ့ရတဲ့ လ ေတြကလည္း ရွည္းလ်ားေခ်ရဲ့ ကိုရန္ေနာင္ေရ။ ၿပီးေတာ့ နယ္သစ္ဦးမွာ သူမ်ားေတြ အတဲြေလးကိုယ္စီထိုင္ေနတာ ျမင္ေတာ့ ကိုယ္လည္း ထိုင္ခ်င္တာေပါ့ကြာ။ ဖက္တီးက သြားကို ျဖီးလို႔ သူ႔နားမွာ ေကာင္မေလးေတြ ၀ိုင္းေနရင္။ အခုေတာ့ ဖက္တီးေရာ ကိုမင္းသိန္းပါ စကၤာပူမွာ ကြမ္းယာေလးေတြ ျမဳပ္လို႔။ ကုိယ့္ရဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးဖတ္စာ စာအုပ္ေလးလုပ္တုန္းက စစ္တမ္းေတြ ၀ိုင္းတြက္ေပးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ (မ်ဳိးမ်ဳိးေမာ္။ ပန္းအိ။ ထမင္း။ ေဇာ္လင္းေထြး၊ ေမသူ။ ေဇာ္ႀကီးတို႔ေကာ အိမ္ေထာင္ေရး စာအုပ္ေလးဖတ္ၿပီး အိမ္ေထာင္ေတြ က်ကုန္ၾကၿပီးလား မသိ။)

(၃)

“အကို ပစၥည္းေတြ ခ်ဖို႔ ျပင္ေတာ့ေလ။ ခမ်ားကလည္း ရြာနဲ႔ ခဲြေနတာ ၾကာလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္တို႔အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ရြာေလဆိပ္ႀကီးကိုက ခမ္းနားေနလို႔လား။ ဒီေလာက္ ေငးေနတာ။”

ဟုတ္ပါရဲ့။ ေလယဥ္က ရပ္ေတာင္ေနၿပီ။ ကိုယ္က အေတြးေတြ မရပ္ႏိုင္ေသး။ ရွိစုမဲ့စု ထည့္လာတဲ့အိပ္ကေလးကို ဆဲြခ်ၿပီး ေလဆိပ္အေဆာက္အဦထဲ ၀င္ဖို႔ ေစာင့္ေနၾကသည္။ မၾကာဘူး။ စက္ေလွကားေလးစီးၿပီး ေအာက္ကိုေရာက္သြားသည္။ ျမန္မာပါတ္စ္ပို႔ဆိုတဲ့ ေနရာေလးမွာ ၀င္တန္းလိုက္ၿပီးေတာ့ ေလယဥ္၀မ္းဗိုက္ ထဲက ပစၥည္းေတြအလာကို ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ကိုယ့္အိပ္ထြက္လာပီဆိုေတာ့ ကိုယ့္အိပ္ေလးကို ဆဲြ ၿပီး လာၾကိဳသူေတြကို ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ညီမေလးလဲ ပါမလာပါလား။ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္..........

“အကို႔ အိပ္ကေလး ခဏေလာက္ စစ္ၾကည့္ခ်င္လို႔”

“ ဟာ ရပါတယ္ ။စစ္ပါ၊ ဥပေဒနဲ႔ မလြတ္တာမပါပါဘူးဗ်၊”

“ ဒီ Appleလက္ေတာ့က သယ္ခြင့္မရွိဘူး။ အခြန္ေဆာင္ရမယ္ဗ်။”

“ ဟာ အကိုကလည္း ဒါ ကၽြန္ေတာ္သံုးေနၾက အေဟာင္းလက္ေတာ့ေလးပါ။ အသစ္မွမဟုတ္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္ေရသံုးပစၥည္ေလဗ်ာ”

“ မရဘူးဗ်။ မေဆာင္ရင္ေတ့ာ ဗို္လ္မႈဳးနဲ႔ ေပးေတြ႕လိုက္ရံုပဲေလ”

သည္လူေငြညစ္ေနမွန္းသိသည္။ ကိုယ့္အိမ္ကို ျပန္တာေတာင္ မလြတ္လပ္၊ မေႏြးေထြး။ ရန္သူ သရဲသဘက္တစ္ေယာက္လို အစစ္ခံရ၊ အေမႊခံရ။ ဖြတ္ဖြတ္ေက်ေနေသာ ကိုယ့္ အိပ္ကေလးကို ျပန္စီထည့္ရင္း စိတ္က တစ္ခါတည္း ေလယာဥ္ေပၚတက္ ျပည္ပျပန္ထြက္လိုက္ခ်င္သည္။

“ အကို ညီမက ဒီမွာေလ”

အသံရာလွမး္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညီမေလး ေသာ္တာသစ္မွဴး။ ခုနက ပါမလာဘူးထင္ေနတာ။ အခုေတာ့ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ကိုယ့္ညီမေလးက လွလို႔။ နည္းနည္းေလးေတာ့ ပိန္သြားသလိုပဲ။ အေမ့ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမက မ်က္ရည္ေတြ ရႊဲလို႔။ အေဖကေတာ့ သူ႔ပံုစံအတိုင္း ေအးတိေအးစက္။ ပစၥည္းေတြကို ၀ိုင္းသယ္ေနတဲ့အခ်ိန္ အေဖနဲ႔ အေမမသိေအာင္ ညီမေလးလက္ကို အသာေလး လွမ္းဆဲြလိုက္တာ။ ေႏြးေႏြးနုႏု အထိေတြ႕ေလးကို ရုတ္တရက္ခံစားလိုက္ရသည္။ ကိုယ္တို႔ ခံစားခ်က္ေတြကလည္း ေႏြးေနတုန္းပဲ မဟုတ္လား ညီမေလးရယ္။

(နိဒါန္း)

“မဆံုႏိုင္ခင္မွာ မ်က္ရည္လဲ က်ရမယ္၊ အခ်စ္စစ္ရဲ့ သေဘာ မေျဖာင့္ျဖဴးဘူးကြယ္။ ဒီလိုခ်ိန္မွာ အားငယ္တိုင္း အရႈံးမေပးနဲ႔............”

အဆိုေတာ္ ဆိုင္းထီးစိုင္ရဲ့ သိပ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ႏဲြ႕တင္ရယ္ဆိုေသာ ဖံုး Ring-toneသံေလးက လူကို ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးလိုက္သည္။

“ဟဲလို ေျပာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေနသစ္ပါ”

“ဟဲ့ ေနသစ္၊ ငါ ႏြယ္ေလ။ အခု ငါ ေလဆိပ္ေရာက္ေနပီ။ အဲဒါနင့္ကို လွမ္းဖံုးဆက္ ႏႈတ္ဆက္တာ။ နင့္မိဘေတြအတြက္ ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ေဆးေတြ ငါေသခ်ာေပးလိုက္ပါ့မယ္။ နင္ကလည္း တစ္ခါတစ္ေလ အိပ္ေရးပ်က္တာမ်ား။ အခု နင္တို႔ဆီမွာ မနက္ (၅)နာရီေလာက္ရွိပီေပါ့။ ဒီမွာက မနက္ေစာေစာ သံုးနာရီဆိုေတာ့။ ကဲကဲ ေသနာ ျပန္အိပ္။ ငါ ဗမာျပည္က ျပန္လာမွ ထပ္ႏွိပ္စက္ေတာ့မယ္၊ ဒါပဲ။”

ကာလဖုိးနီးယားက သူငယ္ခ်င္း ဖံုးခ်သြားေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေသခ်ာ ဆန္းစစ္ေနမိသည္။ ခုနက ကိုယ္တ ကယ္ ရြာျပန္ေရာက္တာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါဆို အိပ္မက္ေပါ့။ ေၾသာ္........အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ကိုယ့္ရြာ ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျပန္ခြင့္မရွိတဲ့ ဘ၀ပါပဲလားေလ.....။

(ေရႊျပည္ႀကီးနွင့္ ခဲြခဲ့ရသည့္ ကာလတစ္ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ)

ညီမေလးလက္ေရး

စကားလံုးေတြနဲ႔ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ၿမိဳ႕ကေလး
အဖိုးတန္တံဆိပ္ေခါင္းတစ္ခု ရင္ဘတ္မွာ ထိုးလို႔။

ညီမေလးရဲ့ စာထဲမွာ....

အကိုက လ ကိုၾကည့္စကားေျပာရင္
ညီမက ေနကို ေငးၿပီး စကားေျပာမယ့္အေၾကာင္း၊

အကိုက ေကာင္ကင္ကို မွီေနခ်ိန္မွာ
ညီမက ၾကယ္ကေလးေတြကို ခူးဆြတ္မယ့္အေၾကာင္း၊

အကိုက ေန၀င္ခ်ိန္ကို ရစ္မူးေနခ်ိန္မွာ
ညီမက ဆည္းဆာနဲ႔ ေရခ်ိဳးမယ့္အေၾကာင္း၊

အကိုက လ တစ္ျခမ္းပဲ့ေလးကို လြမ္းရင္
ညီမက ေနတစ္ျခမ္းပဲ့ကို သတိရေနမယ့္အေၾကာင္း၊

အကိုက ၾကယ္ေၾကြေကာက္ေနခ်ိန္မွာ
ညီမက ခေရေတြ ေကာက္ေနမယ့္အေၾကာင္း၊

အကိုက ႏွင္းေတြၾကား ကစားေနခ်ိန္မွာ
ညီမ ေနျခည္ႏုႏုမွာ ေဆာ့ေနမယ့္အေၾကာင္း၊

အကိုက ကဗ်ာေတြ ေရးေနခ်ိန္မွာ
ညီမက အကို႔စာေတြ ဖတ္ေနမယ့္အေၾကာင္း၊

အကိုက မိသားစုကို ေမတၱာပို႔ေနခ်ိန္မွာ
ညီမက မိသားစုထမင္း၀ိုင္း ျပင္ေနမယ့္အေၾကာင္း၊

အကိုက ကြန္ပ်ဴတာကိုင္ေနခ်ိန္မွာ
ညီမ ဂဏန္းေပါင္းစက္ကိုင္ေနမယ့္အေၾကာင္း၊

အကိုေရ...
အေ၀းမွာ ေနရတာ ေပ်ာ္ရဲ့လား၊
ညညမွာ ထ ထ ငိုေနတုန္းပဲလား၊
ခ်စ္ေသာ သုႆာန္အေဟာင္းမေလးေရလို႔ ေအာ္ေခၚေနတုန္းပဲလား၊
ရန္ကုန္မွာ လိုင္းကားစီးရသလိုပဲ လြမ္းပါတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တုန္းပဲလား၊
မၾကားရေတာ့တဲ့ အကို႔ညာဘက္နားကေလးလိုပဲ တမ္းတတုန္းပဲလား၊
အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ညေတြမွာ ေကာ္ဖီ ထ ေသာက္တုန္းပဲလား၊
....................................................................လား၊
..........................................................လား၊

တကယ္ဆို
ယံုၾကည္ရာျမစ္တစ္ဆင္းနဲ႔ စီးဆင္းေနရသူဆိုတာ ကိုယ္ပါ။
အကို႔ရဲ့ ညီမေလး